* Sanne* (11 jr) kwam bij mij in de klas in groep 8. Een rustig meisje die zich op de achtergrond hield, maar geliefd in de klas.
Helaas kwam *Sanne* vaak te laat. Altijd met bericht van moeder. Iets in de strekking van “Ze komt eraan hoor, maar het lukte vandaag even niet”. Tot ik moeder spreek als ze *Sanne* komt brengen, haar ogen vol tranen. Ze trekt het niet meer, waar doet ze goed aan? Moet ze haar dochter dwingen, aan de haren naar school trekken, thuis laten? Ze is de wanhoop nabij. We spreken af na schooltijd even rustig te gaan zitten met z’n drieën om de situatie te bespreken.
Sanne wil heel graag naar school, maar het lukt niet. Thuis heeft ze enorme buikpijn. Haar hoofd bonkt heel erg. “Mijn hoofd doet dan gewoon POEF!” en ze gebaart als een explosie. Maar verder dan dat komt ze niet. Ze weet niet waarom, wat helpt of juist niet. Om de druk er bij *Sanne* én moeder af te halen, spreken we af dat ze ’s ochtends hun eigen tempo aanhouden. Fijn als het lukt om om 8.30 uur op school te zijn, wordt het 10 uur, ook goed. Dit lijkt te helpen, even…
Maar nu is de schooldag inmiddels ook te lang. Ze vindt het te druk, te luid en teveel. De schoolarts wordt ingeschakeld, de pauze blijft ze lekker met een vriendinnetje binnen en als het niet gaat mag ze naar huis. Gelukkig merk ik dat *Sanne* liever niet naar huis gaat. Ze heeft haar werk namelijk nog niet af. 😅
Uiteindelijk komt er uit alle onderzoeken en gesprekken de diagnose: ze heeft autisme. Voor *Sanne* een moeilijk moment. Ze wordt er verdrietig van. Dus ik vraag haar: “Wie was jij gisteren, voordat je de uitslag had?” “Gewoon *Sanne*”, zegt ze. “En wie ben jij vandaag?” “Ja, dat weet ik dus niet meer!” Mijn hart breekt een stukje. 💔 Ik vertel haar dat ze voor mij nog steeds dezelfde lieve, leuke, grappige *Sanne* is als de week daarvoor. ZIJ is niet veranderd, ze heeft alleen een sticker gekregen. Ze HEEFT autisme, ze IS het niet. Eigenlijk is ze nog precies dezelfde als voor al die onderzoeken. Nu kunnen wij haar alleen nog beter helpen. Ze kijkt me lachend aan. “Ja, eigenlijk heb je wel gelijk juf. En jij snapt mij ook echt!” Mijn hart groeit weer. ❤️
Samen hebben we een super jaar gehad. Ze is zelfs mee op kamp geweest! Nee, blijven slapen was geen optie. En de fietstocht was ook teveel gevraagd. Maar door goede (privé)communicatie met moeder, af en toe even samen rust pakken in het aparte kamertje heeft ze een herinnering voor het leven, en ik ook! In de musical stal ze de show door haar rol tot in detail uit te spelen. Ze kreeg zo veel complimenten!
De kaart die ik kreeg van ouders ontroerde mij enorm en heeft een mooi plekje gekregen. Want ik heb de regels niet altijd gevolgd, niet volgens het boekje gewerkt, maar ik heb moeder serieus genomen en *Sanne* gezien. Dan zijn regels ineens minder belangrijk, toch??