In de overdracht van groep 7 naar 8 werd me verteld dat ik met *Judith* vooral een band moest opbouwen. Ze had nogal moeilijk gedrag…
Ik wist van de scheiding van haar ouders 2 jaar geleden toen ik haar broer in de klas had. Die scheiding ging niet soepel en had nogal wat gevolgen. Jeugdzorg was inmiddels in beeld.
Op de eerste dag van het schooljaar merkte ik al snel dat *Judith* boos naar buiten zat te staren, armen over elkaar, niks interessant vond en een wat opstandige houding had naar iedereen om haar heen. Ik gaf haar een briefje en liet haar 6 getallen opschrijven. “Goed bewaren, dit heb je straks nodig maar mag je aan niemand laten zien.😉” De samenzwering was begonnen!
Halverwege de ochtend riep ik haar met het briefje bij me. Ik gaf haar een knipoog en zei: “Kom, we sneaken er even tussenuit.” We liepen over de gang al kletsend over deze eerste dag. Ze vond het saai, had er geen zin in en snapte toch niks. Helder, ze wilde overal zijn, behalve hier.
Aangekomen bij de printer vraag ik haar het briefje erbij te pakken. “Tik nou de 6 cijfers in en druk op de grote groene knop. Weet je wat dit is?” “Ja, een print, kopie uhm.. ding.” Ik leg haar uit dat dit mijn code is en hoe ze moet printen. Kopiëren is voor een later stadium 😅 “Weet je *Judith*, het is best een stukje lopen voor mij elke keer en nu is de klas alleen. En jij weet wel wat daar nu gebeurt, toch? Precies, en volgens mij vind jij het wel fijn om soms even te lopen en iets anders te doen. Zou jij voor mij af en toe willen printen?” Ze kijkt me verbaasd aan, ik zie een glimlach doorbreken en ze groeit een centimeter of 10. “JA, dat wil ik zeker wel! Ik kan dit hoor juf.”
Bij het eerste oudergesprek na een week of 3/4 vraag ik *Judith* hoe het gaat in groep 8. Ze vindt alles moeilijk, snapt niks en vindt het stom. Moeder kijkt me lief aan en glimlacht moeilijk, is wat beschaamd. In plaats van op zoek te gaan naar de leuke dingen en de ‘ja maar’s zeg ik: “En dat snap ik helemaal!” Ik kijk in 2 ietwat verbaasde gezichten. 😕 “Als ik de hele dag dingen moet doen die ik niet snap, word ik ook vervelend en chagrijnig.”
Ze krijgt van mij haar eigen programma. Een boekje spelling wat ze wel snapt en waar ze ijverig in werkt. Het rekenwerk was al op haar niveau, maar vooral de persoonlijke aandacht, grapjes maken én het stellen van eisen is wat ze nodig heeft. Moeder windt ze zo om haar vinger, mij niet. Het blijft een dans, aandacht geven en grenzen trekken. Haar ZIEN, 100x zeggen dat ze oké is zoals ze is.
Ik kon jeugdzorg na 2 maanden melden dat het heel goed ging met *Judith*. Dat ze vrolijk en op tijd op school kwam, gemotiveerd was en veel minder ruzie in de klas had. En ik… ik heb nooit meer hoeven printen. 😉