In mijn groepen 8 was de middelbare school toch wel HET grote onderwerp. Iets waar de meeste kinderen naar uitkijken, maar het tegelijkertijd ook rete spannend vinden!
Het eerste half jaar was ik veel bezig met acceptatie. Acceptatie van de ander, maar vooral van zichzelf. Want deze kinderen, gemiddeld 11-12 jaar, zijn zó onzeker. Zijn op ontdekkingstocht, tasten grenzen af en vliegen soms alle kanten op. Mogen ze zijn wie ze willen zijn? Houden ze zich in? Wat vinden ze lastig? Durven ze zich (hierover) te uiten? Geven ze zelf hun grenzen aan? Dit leverde de mooiste gesprekken op!
Dan breekt de tijd aan van schoolkeuzes. De spanning in de groep neemt toe. Want waar gaat m’n vriend(in) naartoe, welk niveau krijg ik, is dat wel goed genoeg, wat vinden anderen hiervan, zijn mijn ouders hier wel oké mee? En ik hoor mezelf weer vertellen dat zij het zijn die deze keer de keus mogen maken voor een school. Dat als ze daar 4, 5 of 6 jaar moeten zitten, ze maar beter een school kunnen kiezen die zo leuk mogelijk is, want hé school wordt nooit echt leuk natuurlijk. Dit leverde altijd een ontspannen gelach op.
Maar waar moeten ze nou op letten bij die open dagen? Nou niet op waar je vriend(in) heen gaat. Binnen 1-2 weken heb je nieuwe! Let op afstand. Ben je bereid om langer onderweg te zijn en wat betekent dit voor je vrije tijd? Welke manier van werken past bij je? Als ik zeg: 6 jaar in de schoolbanken, veel zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, leren en hard werken. Wat voel je dan? Vaak haakte meer dan de helft hierbij al af, zij moeten hier niet aan denken. Of 4 jaar waarin praktijk wordt afgewisseld met theorie, kleinere klassen, minder huiswerk en veel begeleiding. Dan zag je veel kinderen ontspannen en denken, ja dit ben ik.
Mijn advies was (en is nog steeds); ga een school in en voel met je buik. Wil je hier zijn, word je er blij van? Denk die tafelkleedjes even weg, die kantine met lekkere dingen hebben ze overal, die leuke reizen en proeven zijn vaak pas in de laatste jaren van de opleiding. Is het dan nog steeds fijn? Bedenk van tevoren wat een school voor jou een fijne plek maakt, wat moet het (niet) hebben?
Ik heb vaak kinderen een beslissing zien nemen die ze begin van het schooljaar niet genomen zouden hebben. Slimme wezens zijn het toch!
En toen begon ik zelf te ‘wiebelen’. En moest ik mezelf die vragen ook maar eens gaan stellen. Vond ik mijn werkplek nog leuk? Los van het salaris, de vakanties, de leuke collega’s en die geweldige kinderen. Wat voelde ík in mijn buik als ik de school binnenliep? En wat heb ik zelf eigenlijk nodig om mijn werkplek een fijne plek te vinden? Een zeer confronterend en moeilijk gesprek met mezelf kan ik je vertellen!
Toen ik met mijn groep in de kring ging zitten om ‘even te kletsen’, had ik dus een perfect haakje om mijn beslissing uit te leggen. Toen ik begon over mijn adviezen aan hun waar ik zelf ook naar moest luisteren, zei het kind naast me al meteen: “Je gaat toch niet weg hè juf?!” Ik voel nog steeds de brok die toen in mijn keel ontstond…
Waar word jij blij van? Waar en wanneer is het fijn? Kijk om de tafelkleedjes en mooie reizen heen. Durf voor jezelf te kiezen! Jij bent aan zet.