Terugdenkend aan mijn tijd als leerkracht kan ik zo een lijst met namen opnoemen, ja ik ken veel namen nog steeds 😉, van kinderen die ik in m’n klas had waarbij ik net even ‘buiten het lijntje’ heb gekleurd. Kinderen die niet binnen het onderwijssysteem pasten. Die een andere aanpak nodig hadden. Kinderen die al snel het stempel ‘lastig’ kregen opgeplakt. Wat ik vaak niet snapte, want aan deze kinderen heb ik vaak de warmste herinneringen.
Zo kwam *Kees* (12) na het weekend waarin hij jarig was op school en vertelde trots over zijn nieuwe computerspel dat hij gekregen had.
Later heeft hij een enorme fysieke ruzie met een klasgenoot. Ik ben net op tijd, haal ze uit elkaar en stuur de klasgenoot weg. “Wat gebeurde er?” *Kees* is nog niet in staat om te praten. Zijn ogen spuwen vuur, tranen ingehouden, hartslag torenhoog. Hij begint zich weer los te wrikken en wil voor poging 2 gaan. Ik wijs hem naar de voordeur: “Jij gaat daar op de grond zitten en hebt 5 minuten om af te koelen, dan kom ik bij je en hebben we het erover!” Zo heb ik mezelf 5 minuten ruimte gegeven om de klas aan het werk te zetten.
Ik kom terug bij *Kees* die inmiddels zijn tranen niet meer helemaal de baas is, maar dit nog steeds hard probeert. Ik ga naast hem op de grond zitten. “Het leven is soms gewoon kut hè jongen.” Hij kijkt me met grote ogen aan. “Tja, ‘vervelend’ dekt in dit geval de lading niet helemaal toch?” zeg ik. Hij moet glimlachen.
Het ijs is gebroken, de woede zakt. Er komt nu ruimte voor het verdriet. Want dat gave computerspel had hij van zijn vader gekregen. Maar helaas, zijn vader zelf was er weer niet. En dat maakte hem zo verdrietig. Want wie wil er nou gave spullen als hij niet gezien wordt? Als je je niet geliefd voelt? En hoe zeer doet het als iemand daar een nare opmerking over maakt.
We praten nog wat na over de leuke dingen van zijn verjaardag. Welke taart hij had gemaakt. En over de nieuwe opdracht die hij als voorzitter van de creatief commissie heeft bedacht voor de tekenles van vandaag. Met mijn arm om hem heen en een aai over zijn bol lopen we samen terug naar de klas. Het is weer goed.
Het gedrag van een kind vertelt je altijd iets! Geen kind wordt vervelend geboren. Waarom laat iemand dat gedrag zien, wat is er aan de hand? Gezien worden is zo belangrijk. Praten maakt dat je je gezien voelt. Luisteren nog meer. Vloeken mag niet als juf, maar in dit geval was het precies wat hij nodig had. En rekenen was inderdaad niet zijn sterkste kant, maar ik heb nog nooit zo’n mooi versierd raam en levensechte open haard in de klas gehad als in die decembermaand!!
-fotocredit: Luis Louro