Soms spreek ik een moeder die haar tranen niet meer kan bedwingen. Of een vader die met gebalde vuisten voor me zit, niet uit boosheid, maar uit frustratie. Ouders die niet meer weten waar ze het moeten zoeken. Die me wanhopig aankijken alsof ik hun laatste hoop ben. ๐Ÿ˜ฉ

Hun kind trekt zich terug, wordt stiller, lacht niet meer. Ze hebben het gevoel hun kind kwijt te raken en het niet meer te kunnen bereiken. En dat terwijl ze aan dezelfde keukentafel zitten

๐—๐—ผ๐—ป๐—ด๐—ฒ๐—ฟ๐—ฒ๐—ป ๐—ฑ๐—ถ๐—ฒ ๐˜ƒ๐—ฎ๐˜€๐˜๐—น๐—ผ๐—ฝ๐—ฒ๐—ป
Meer dan de helft van de jongeren in ons land loopt vast. Met school, met zichzelf, met het leven. Ze zijn moe. Overprikkeld. Verdwaald in hun eigen hoofd. Sommige van hen zijn al maanden afgehaakt. Anderen houden zich nog nรฉt staande met een masker van โ€œ๐‘–๐‘˜ ๐‘ก๐‘Ÿ๐‘’๐‘˜ โ„Ž๐‘’๐‘ก ๐‘ค๐‘’๐‘™โ€.

Ze worden vaak niet begrepen. Ze horen dat ze โ€œ๐‘š๐‘’๐‘’๐‘Ÿ โ„Ž๐‘ข๐‘› ๐‘๐‘’๐‘ ๐‘ก ๐‘š๐‘œ๐‘’๐‘ก๐‘’๐‘› ๐‘‘๐‘œ๐‘’๐‘›โ€ of dat ze โ€œโ„Ž๐‘’๐‘ก ๐‘›๐‘–๐‘’๐‘ก ๐‘ง๐‘œ ๐‘ง๐‘ค๐‘Ž๐‘Ž๐‘Ÿ ๐‘š๐‘œ๐‘’๐‘ก๐‘’๐‘› ๐‘š๐‘Ž๐‘˜๐‘’๐‘›โ€. Maar achter dat gedrag zit vaak een diepe strijd. Perfectionisme. Angst. Identiteitsvragen. Trauma. Overbelasting. ๐Ÿฅบ

๐——๐—ฒ ๐˜€๐˜๐—ถ๐—น๐—น๐—ฒ ๐—ฝ๐—ถ๐—ท๐—ป ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ป ๐—ผ๐˜‚๐—ฑ๐—ฒ๐—ฟ๐˜€
En terwijl jongeren aan het overleven zijn, doen hun ouders vaak hetzelfde. Want als je kind stil wordt, ga je alles proberen. Je gaat zoeken, vragen, pushen, smeken. Soms vanuit liefde, soms vanuit paniek. En dat snap ik, want iedereen wil zijn kind gelukkig zien. Ik zie ouders die hun eigen jeugdtraumaโ€™s, bewust of onbewust, opnieuw beleven via hun kind. Ik zie ouders die in gevecht zijn โ€” met school, met instanties, met zichzelf. Maar wat als je alles hebt geprobeerd? Als je alle gesprekken hebt gevoerd? Maar de situatie niet verandert? Waar kun je dan nog terecht? ๐Ÿคทโ€โ™€๏ธ

๐—ฉ๐—ฒ๐—ฟ๐—น๐—ฒ๐—ฑ๐—ฒ๐—ป, ๐—ต๐—ฒ๐—ฑ๐—ฒ๐—ป, ๐˜๐—ผ๐—ฒ๐—ธ๐—ผ๐—บ๐˜€๐˜..?
Als leerkracht had ik al van die pareltjes van kinderen en hun ouders die ik kon helpen. Gesprekken aangaan, naast ze gaan staan, samen een plan maken, ruimte geven en kaders stellen. ๐Ÿ’›

Vandaag de dag doe ik dit als coach. Zie ik dat veel ouders heel hard werken, zich grote zorgen maken en opgelucht ademhalen als we die doorbraak hebben en hun kind weer straalt. โœจ

Maar hoe moet dat in de toekomst? Gaan we met zโ€™n allen het tij keren? Of blijven we ronddobberen op de grote open zee, wachtend op een bootje dat langskomt met een reddingsboei?๐Ÿ›Ÿ

๐—ช๐—ฎ๐˜ ๐—ถ๐—ธ ๐—ต๐—ฒ๐—ฏ ๐—ด๐—ฒ๐—น๐—ฒ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฑ
In al die gesprekken en al die ontmoetingen stond 1 ding centraal: het begint bij zien. ร‰cht zien. ๐Ÿ‘€Niet door de ogen van cijfers, maar door de mens te blijven zien achter de struggle. Een kind dat wil, maar niet kan. Een ouder die zoekt, maar niet vindt.

Meestal is er geen snelle oplossing. Geen magische interventie. Maar er is altijd ruimte voor verbinding. En vaak begint dat op het moment dat iemand zegt: โ€œ๐ฝ๐‘’ โ„Ž๐‘œ๐‘’๐‘“๐‘ก โ„Ž๐‘’๐‘ก ๐‘›๐‘–๐‘’๐‘ก ๐‘Ž๐‘™๐‘™๐‘’๐‘’๐‘› ๐‘ก๐‘’ ๐‘‘๐‘œ๐‘’๐‘›.โ€ ๐Ÿ‘ซ
Maak een afspraak voor een kennismaking.

#struggles #vastlopen #jongeren #ouders #coaching #samenisnietalleen #elkaarzien

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *