Het is de eerste week van het schooljaar. We zijn buiten in de pauze en een van mijn leerlingen, *Thomas*, zit op de picknicktafel. Ik herinner me hem uit de overdracht. “Een gevoelige jongen, zwaar op de hand en hij begint te huilen zodra je hem iets vraagt.” Ik ga naast hem op de tafel zitten. Hoe gaat het met hem? Hij begint te praten en ik merk weerstand bij mezelf. Alles is negatief, hij wordt ook nu weer verdrietig en hij klinkt in zijn woorden niet als een jongen van 12. Ik probeer het om te buigen naar iets positiefs, maar wil hier ook weg. Hij houdt op met praten en ik laat hem nog even in de zon zitten, zoals hij wil.
Een sprong vooruit in de tijd: we zijn op excursie naar bedrijven. Thomas zit in mijn groepje. Het valt me op dat ik een heel andere jongen zie. Iemand waarvan de ogen stralen, die vragen stelt en niet bang is om dingen te proberen. Ik sta met open mond naar hem te kijken. Wat gebeurt hier?!😲
De moeizame startweken waarin ik van alles heb geprobeerd, gesprekken heb gevoerd met moeder, IB’er, zorgteam en uiteraard met Thomas zelf. Gesloten vragen waar hij zeker het antwoord op wist, geen keuzes laten maken, hulp buiten de groep door te praten over wat hem dwars zat. Het hielp niet en het huilen in de klas bleef.
Na de excursie besprak ik met moeder mijn observaties. Ik heb alle druk bij Thomas weggehaald. Een aangepaste weektaak, geen controle. Daarnaast mocht hij praktische dingen doen over onderwerpen die hij interessant vond. Dit bleek de goede afslag. Hij ontspande, haalde weer adem en…. de tranen bleven weg!🤩
Voor mij een enorme opluchting. Want waar ik me in het begin nog echt zorgen maakte om zijn levenslust, leek hij nu op te fleuren.
Uiteindelijk heeft hij de musical gedragen met de uitvoering van zijn rol, waar hij vol van genoot. Wie had dat begin van het jaar gedacht! Het compliment van zijn moeder, dat ik hem gered had, zal ik dan ook nooit vergeten.💛
Maar ook ik had er eerst geen zin in. Vond hem maar vermoeiend, lastig. Had meermaals zuchtend de gedachte “kom op Thomas, even niet aanstellen, gewoon doen.” Maar wat leert dit ons over onszelf? Waar komt onze weerstand vandaan?🤔
Écht naar iemand luisteren is heel moeilijk. Want vaak gebruiken we andere woorden, maar hopen we wel dat de ander begrijpt wat we bedoelen. En die weerstand die we voelen, wil ons juist iets vertellen over onszelf. Zo wilde ik niet terug naar mijn eigen gevoel van negativiteit en zwaarte wat ik donders goed ken. Ben ik opgevoed met het motto “gewoon doorzetten, het gaat vanzelf over.” Maar sommige dingen gaan niet vanzelf over en hebben wat extra aandacht nodig.
Dus ik daag je uit: wanneer voel jij weerstand en durf jij dan te kijken wat dit gevoel jou wil vertellen? En durf je dat aan te gaan?
Super spannend natuurlijk, maar ik help je er graag bij. Want iedereen verdient het om stralend op zijn/haar podium te staan!✨Dus zet die stap en neem contact met me op.